روز اول با خود گفتم دیگرش هر گز نخواهم دید

                                                        روز دوم بازمی گفتم لیک با اندوه و تردید

روز سوم هم گذشت امابر سر پیمان خود بودم

                                                       ظلمت زندان مرا کشت باز زندان بان خودم بودم

آن من دیوانه عاصی در درونم های و هوی میکرد

                                                       مشت بر دیوارها می کوفت روزنی را جست و جو می کرد

می شنیدم نیمه شب در خواب های های گریه هایش را

                                                       در صدایم گوش می کردم درد سیال صدایش را

شرمگین میخواندمش بر خویش ازچه بیهوده گریانی؟

                                                       در میان گریه می نالید:دوستش دارم نمیدانی؟