زندگی یعنی چشمهای همیشه منتظر تو

                                                 زندگی یعنی قلب همیشه بی تاب تو

زندگی یعنی گریه های شبانه تو در زیر مهتاب

                                                 زندگی با تو معنا می شود. 

من ته باغ تو کسی را دیدم                             که به دستش سبدی خاطره داشت 

توی اندیشه یخ بسته باغ                                داشت آواز قناری می کاشت

دیدم او را که در آن گوشه باغ                          دست در گردن گلها  انداخت   

سوزی آمد واو شالش را                                روی یک پیچک تنها انداخت

زیر سنگینی یخها وقتی                                 کمر ترد اناری خم شد

دل او نیز ترک خورد وشکست                           صورتش غم زده و در هم شکست

وقتی ازباغ جدا می شد او                             صورتش خیس و دلش غمگین بود

سبد خاطره اش را بخشیدبه                          گل زیبایی که لب پرچین بود

روز اول با خود گفتم دیگرش هر گز نخواهم دید

                                                        روز دوم بازمی گفتم لیک با اندوه و تردید

روز سوم هم گذشت امابر سر پیمان خود بودم

                                                       ظلمت زندان مرا کشت باز زندان بان خودم بودم

آن من دیوانه عاصی در درونم های و هوی میکرد

                                                       مشت بر دیوارها می کوفت روزنی را جست و جو می کرد

می شنیدم نیمه شب در خواب های های گریه هایش را

                                                       در صدایم گوش می کردم درد سیال صدایش را

شرمگین میخواندمش بر خویش ازچه بیهوده گریانی؟

                                                       در میان گریه می نالید:دوستش دارم نمیدانی؟  

چه دریاچه ای بود نگاهت و من نمیدانستم تا کجاها همراه خنده ات در ان پارو خواهم زد ؟

صداهایش همچون ترانه های زیبا به گوش میرسد.قطره هایش مانند سیلی موج بر تخته سنگها می تازد .صداها...وقطره ها...باران است که می بارد.

باران نمی شوم که نگویی با چه منتی خود را بر شیشه می کوبد تا پنجره را بازکنم وهم نگاهی بیندازم! ابر می شوم که از نگرانی یک روز بارانی هر لحظه پنجره را بگشایی ومرا در آسمان نگاه کنی.