من ته باغ تو کسی را دیدم                             که به دستش سبدی خاطره داشت 

توی اندیشه یخ بسته باغ                                داشت آواز قناری می کاشت

دیدم او را که در آن گوشه باغ                          دست در گردن گلها  انداخت   

سوزی آمد واو شالش را                                روی یک پیچک تنها انداخت

زیر سنگینی یخها وقتی                                 کمر ترد اناری خم شد

دل او نیز ترک خورد وشکست                           صورتش غم زده و در هم شکست

وقتی ازباغ جدا می شد او                             صورتش خیس و دلش غمگین بود

سبد خاطره اش را بخشیدبه                          گل زیبایی که لب پرچین بود